Werkgroep Buitenveldert – AJErnststraat 112 – Amsterdam – verslag nr. 75 – 10.5.2010 – 6 deelnemers.

De gespreksleider opent de bijeenkomst om 20 uur met de mededeling dat hij wegens verplichtingen elders (het geven van voorlichting in een kliniek), volgende week de groep niet zal kunnen bijwonen, zodat zijn functie alsdan door een ander dient te worden ingevuld. Aansluitend nodigt hij uit tot het lanceren van een voorstel ter bepaling van het onderwerp voor het groepsgesprek van hedenavond. Dit voorstel wordt aansluitend bevestigd als gespreksonderwerp.

A: doet het volgende voorstel naar aanleiding van een artikel over een invalide vrouw en haar actieve houding tegenover de vrij ingewikkelde techniek voor de bediening van een nieuwe rolstoel en haar zoektocht naar de mogelijkheden om dat instrument te leren benutten, wat haar tenslotte ook lukte en waarmee zij eigenlijk zichzelf in menig opzicht versterkte. Deze positieve houding is A bijgebleven, vooral als vitaal voorbeeld in vergelijking met enkele patienten, die hij tegenkwam bij het geven van voorlichting in een verslavingskliniek. In dat laatste geval waren er namelijk twee ‘patienten’, die zich beklaagden ten aanzien van hun eigen beperkingen, waarbij zij zelf echter niets ondernamen (deden) – vooral hun niet meer ‘mogen’ drinken betreurden – en tenslotte nadrukkelijk klaagden over hun eenzaamheid…..

De gespreksronde:

B: ik keek laatst naar de Boeddistische Omroep. Het ging over een reis naar het hoog-gebergte – daar ging het pad over een moeilijke pas – doel bleek de daar wonende mensen te gaan interviewen – hoogte: 4.500 meter – uiteindelijk kwamen we terecht in het dorpje van die mens op 4000 meter – daar moesten ze een maand blijven – je kon daar niet meer weg – de boeddhist zei: laat het verlangen in je leven los – dan zijn alle problemen opgelost – een man ging toch de pas over – veel jaxs stierven daar – de man kon zijn verlangen niet loslaten – toch – als je ‘t verlangen negeert, dus loslaat, dan kan ‘t verlangen ‘gewoon’ verdwijnen – later werd ‘t steeds gemakkelijker – nu ga ik me irriteren aan andere gebruikers – zolang ik mij irriteer is ‘t nog niet goed. De essentie is: dingen loslaten – dat is de conditie voor geluk – toch – ik beklaag mezelf eigenlijk nooit – en ‘t einde van ‘t refrein is toch altijd ‘magere hein’ – één groot leerproces en dan: geen trauma’s overgehouden!! En dus, als ik nu denk ‘ik kan geen topje (meer) dragen – dan denk ik gelukkig meteen daarna “dat heb ik vroeger ook nooit gedaan” – gekke reacties – het wordt op den duur stukken makkelijker – ik dacht wel : ik moet alles weer kunnen doen – maar ik kan niet praten over verlammingen, want daarin heb ik geen ervaring…

C: ik ben geloof ik altijd erg onnozel geweest en trouwens ook gebleven. Om te beginnen heb ik niet in de gaten gehad dat mijn vele ongelukken, teleurstellingen en tegenvallers jarenlang heel gewoon allemaal een direct gevolg waren van mijn dwanggedrag ten aanzien van drank en andere manieren om de realiteit te ontvluchten. Eigenlijk voelde ik mij telkens een beetje tot rust komen zodra ik door een of andere gebeurtenis weer eens in een ziekenhuis terecht was gekomen. Pas toen ik in de gaten kreeg dat de onderliggende oorzaak telkens weer drank was, ging de zon op. Toen ben ik ook meteen en zonder enige aarzeling de kliniek en de zelfhelpgroep ingesneld. Toen ook voelde ik mij bevrijd. En dat is niet meer ‘over’ gegaan. Toen ook is de kleur in mijn leven gekomen. Gelukkig heeft ook nooit iemand mij iets verboden of gezegd in de trant van ‘nooit meer!’ Ik geloof zelf dat dit soort ‘leef-adviezen’ absoluut averechts werkt.

Het onderwerp van vanavond gaat natuurlijk over een veel voorkomend gevoel bij mensen die op dat moment (nog) helemaal niet in de gaten hebben hoe je jezelf in de weg kunt zitten. Die zichzelf beklagen en belemmeren op precies dezelfde manier als die twee patienten in de kliniek of de bergbewoner die zijn verlangen niet kan laten varen. En ik weet heel goed dat juist bij verslavingen dit verschijnsel vaak voorkomt: ‘het verboden verlangen’! Hetzelfde gevoel heb ik ook jarenlang gehad ten aanzien van roken: en in de praktijk heb ik gemerkt, dat het mij niet lukte met roken te stoppen, zolang ik mijzelf juist dat roken ging zitten verbieden. Juist dan lukt het niet. En ik denk dat dit met alle verslavingen eigenlijk zo werkt. Het verbod werkt averechts. Pas toen er in mijzelf het echte verlangen ontstond om niet meer te roken, viel er een last van mij af en had ik mijn laatste peuk gedoofd. De trek, de behoefte en zin in, het was allemaal weg…. En dat is een gevoel wat uit jezelf komt. Het is dus geen verbod. En ik geloof dus echt dat ieder verbod (‘gij zult niet meer….’) averechts werkt.

D: Boeddhistische gevoelens (dus het ‘loslaten’) zijn voor mij gevaarlijk – ik heb ambitie / stress nodig, anders laat ik ‘t lopen – ik had eens werk voor een zakenman – met een glijdende schaal ten aanzien van de financieele aspecten – het leverde misrekeningen op – een relatieve ellende; zelf hoop ik dan dat ik niet ga klagen – dan laten namelijk heel veel mensen je vallen – heb vroeger in therapie gezeten – daar lieten ze van alles gebeuren – zoals ‘misbruik binnen de familie’ – ik kende daar iemand en dacht: eigenlijk is die vrouw een grote zeur – kon daar niet mee omgaan – soms gaat ‘t goed, soms slecht – als je niet tot zelfinzicht komt, kom je nooit tot een oplossing- en als je daarin blijft hangen, is ‘t een verloren zaak – bij mij zakt de ervaring vrij snel weer weg – een gedachte aan een slok drank kan ontstaan bij het begin van de dag: in de badkamer de eerste slok: die gedachte is m.i. krankzinnig – en is ook wel na een paar maanden weg – nu ben ik gefixeerd op koffie – tel Uw zegeningen – krijg wel hart-ritme-storingen – ik word dus ook ouder – de studenten slaan me nu ‘gewoon’ van de baan…..moet dat oude nivo nu loslaten – gewoon opgeven…..

E: ik zag ‘t programma ‘shock doc’ – een siamese 2-ling – zusjes – aan elkaar gegroeid – kunnen wel van elkaar af worden geopereerd: dan zal 1 sterven – ik kreeg een klap van m’n eigen reactie – je zegeningen tellen – in een kliniek zitten brullen met uitzicht op een nuchter leven – heb daar wel veel geleerd, via therapieen, technieken, te leren voelen en leven in grotere ruimte zonder drank – ontdekking van meer – praten met kinderen – alle beperkingen omzetten naar grotere ruimte en mogelijkheden – in plaats van zelf ‘s nachts kijken naar de tv met slechte en zielige mensen / en nu, na de kliniek: gewoon heerlijk, op straat de stad in samen met een vriendin – drinken als leermoment – helemaal topavond zonder drank – jammer dat je dat gevoel niet aan anderen mee kan geven, incl. de reactie van anderen, die ‘t wel en ook zo beleven….

F: het verlangen – ken ik maar al te goed. Ben nu trouwens aan ‘t omscholen – ga in ‘t zorgvervoer – nu is de dialyse aan de beurt – 2x per week vervoer ik een man, die zijn vrouw en 2 kinderen verloor en zelf 80 operatie’s onderging: hij is vrolijk en vind ‘t leven prachtig – ga dus vooral naar jezelf kijken, ja, daar moet ik wat aan doen – stiekem drinken is nu over – zo gauw ik ergens kom, denk ik, zal ik dan ook maar…..de oplossing moet je zelf zoeken—-mijn partner zegt: je moet ‘t nu zelf doen – zelf denk ik: krijg ik een spiegel – dan kan ik de oplossing zelf vinden!

Hiermee is de ronde voltooid en krijgt A, die het onderwerp inbracht de gelegenheid af te ronden, waartoe hij zegt:
‘de oplossing is dus: loslaten – geen zelf-medelijden – ik verdenk mensen in bejaardenhuizen van gedachten in de trant van: waarom komt er niemand meer – een jongen van 12 die eens per week naar zijn oma gaat in het tehuis, kan leuk met haar praten – een mooi verhaal: de Kilimanjaro – training voor bergklimmen: 1e, 2e en 3e jaars verschillende afstanden: wees trots waar je hebt kunnen komen – wees tevreden met wat binnen je bereik ligt + laat los wat teveel blijkt; zelf had ik moeite de kinderen los te laten toen zij het huis uitgingen – dat is zo met andere dingen zoals relatie – werk – hulpverlening – als je dat niet in de gaten hebt is dat verschrikkelijk – probeer zelf dat ‘s avonds te overwegen en probeer daarnaar te handelen – het onderkennen van eenzaamheid en daarnaar te handelen en dat alles te integreren = misschien wel de essentie van het leven….
De groep dankt A voor het onderwerp alsmede zijn gespreksleiding, waarna A de aanwezigen vraagt enig geld in de pot te werpen en hij de bijeenkomst sluit om 21.35 uur.

Amsterdam, 13 mei 2010.